7 Ağustos – 5 Ekim 2025 tarihleri arasında Londra’daki Camden Arts Projects’te görülebilecek olan UTOOTO, ses sanatçısı Yuri Suzuki’nin izleyiciyi enstalasyona aktif biçimde dahil ettiği bir ses yerleştirmesi. Ziyaretçilerin borular ve renkli kornalardan oluşan parçaları bir araya getirerek birlikte inşa ettiği bu iş, mekana göre yeniden şekillendirilebilen modüler yapısıyla dikkat çekiyor.
Suzuki’nin uzun süredir sürdürdüğü sanatsal pratiğinde ses, mekanları dönüştüren ve kamusal bir diyalog ortamı yaratan bir araç olarak öne çıkıyor. Sanatçının işleri, farklı kültürleri ve türleri kesiştirerek insan ilişkilerine dair yeni bakış açıları sunuyor. Açıklık ve kapsayıcılık sanatçının pratiğinin merkezinde yer alırken, izleyici yalnızca deneyimleyen değil, aynı zamanda üreten ve süreci zenginleştiren bir aktör haline geliyor. Pratiğinde yapay zeka ve makine öğrenimi gibi güncel araçlardan da yararlanan Suzuki, sesin katılımcılık ve ortak deneyim yaratma potansiyelini araştırıyor. Böylece her izleyici, hem kendine özgü bir deneyim yaşıyor hem de başkalarının deneyimine katkıda bulunuyor.
UTOOTO’da bu yaklaşım somut bir karşılık buluyor. Katılımcılar renkli kornalara konuşup seslerin borular boyunca nasıl taşındığını deneyimleyebiliyor, enstalasyonun farklı yönlere bakan kollarını yeniden düzenleyerek mekanın akustiği değiştirebiliyor. Boruların yerleşimindeki çeşitlilik, çocuklardan yetişkinlere herkesin katılımına imkan tanıyor; kimi kornalar yere yakın, kimileri ise oldukça yüksek konumlanıyor. Bu çeşitlilik, hem yapının mekanı dolduran mimari bir karakter kazanmasını sağlıyor hem de çok katmanlı bir ses deneyimi oluşturuyor.
UTOOTO’nun esin kaynakları arasında ütopik kent tasarımları özel bir yer tutuyor. Walt Disney’in EPCOT vizyonu, Brasília ya da Milton Keynes gibi planlı şehirler, sanatçının bu projedeki yaklaşımına ilham vermiş. Suzuki, basit ve ilkel sayılabilecek boru ve korna parçalarını bir araya getirerek katılımcılara kendi küçük “ütopik prototiplerini” inşa etme imkanı tanıyor. Bu sayede ortaya çıkan çalışma, yalnızca bir sanat nesnesi olmaktan öteye geçerek, birlikte üretim ve işbirliği üzerine kurulu bir sürece dönüşüyor.
Yerleştirme, önceden hazırlanmış hafif borular ve modüllerin kolayca birbirine eklenmesiyle kuruluyor. Bu hafiflik sayesinde her yaştan katılımcının rahatça sürece dahil olması amaçlanıyor. Her eklenen parça, hem görsel hem de akustik olarak yapıyı dönüştürüyor; böylece enstalasyon, tıpkı yaşayan bir şehir gibi, katılımcıların katkılarıyla büyüyen ve değişen bir “ses topluluğu”na dönüşüyor.
Suzuki’ye göre çalışmanın asıl önemi, nihai formdan çok kurma sürecinde yatıyor. Katılımcılar yalnızca boruları birleştirmiyor; aynı zamanda mekanı ve ses peyzajını birlikte şekillendiriyor, birbirleriyle geçici sosyal bağlar kuruyorlar. Bu anlamda UTOOTO, bir sanat nesnesinden ziyade, kolektif oyun, iletişim ve ortak üretim üzerinden kurulan bir deneyim alanı olarak öne çıkıyor.
